IMPRESSIE ROUWRETRAITE
Hieronder twee ervaringsverhalen die gedeeld zijn tijdens ons rouwretraite weekend.
Tineke Klaassen
Moe en verdrietig ging ik heen. Vol nieuwe inspiratie, inzichten en diepe dankbaarheid kwam ik thuis.
Het verlangen om met lotgenoten te praten was er. Ik wilde er over praten. Over de dood. Over zijn dood. Maar ook over het leven. Mijn leven. Er waren eindelijk verhelderende vragen. De woorden waren helend. Bewust en onbewust. De tranen lieten de spanning langzaam web ebben. Beetje voor beetje. Uur voor uur. Dag voor dag. De onrust werd rust.
De wijsheid, rust en kracht van Sandra inspireerde me om eerlijk naar mijn rouw te kijken. Mezelf omarmen. Kijken waar echt de pijn zit. En met compassie ermee zijn. Zijn. De kracht, creativiteit en humor van Astrid lieten mij inzien dat ik mijn leven zelf kleur kan geven. De chaos koesteren. Kijken naar nieuwe kansen. Ediths warme glimlach maakte me dat ik me meer dan welkom voelde. Ik mocht er zijn, met alles wat er op dat moment was. Zonder opsmuk. De gastvrouw Britta zorgde voor nieuwe inzichten. Uitwisseling. Warmte. Begrip. Samen zoeken. Warme kleuren. Warm huis. Letterlijk en figuurlijk. Een tuin waarin ruimte was voor rouw. De wilgenboog was troostend. De trollenboom zorgde voor hilariteit. Het ijzerhard wees we me de weg.
Als een blikseminslag viel zondag alles op z’n plek. Door het intuïtief schilderen, de intense gesprekken, de aandacht voor mijn binnenwereld en aandacht voor de natuur (en alles wat ik niet kon zien, maar wel kon voelen). Negen maanden heb je nodig om geboren te worden. Negen maanden had ik nodig om Theo te laten sterven. Dat was nu. Ik heb hem eindelijk vrij kunnen laten. Hij is nu naar het licht. De zorgen zijn voorbij. Alles wat ik nodig heb om verder te gaan, heb ik al bij me. Het is er al. Ik hoef alleen maar te vertrouwen op het leven. Ik heb hier nog een taak op aarde. Ik ga stralend naar huis. Ik ben vrij.
Dank voor Astrid, Sandra, Edith en Britta. Voor het niet schromen om mij de vragen te stellen waarnaar ik zo verlangde. Waardoor de rouw nu in rust verder kan gaan.
Samen delen - samen helen - missie geslaagd.
Moe en verdrietig ging ik heen. Vol nieuwe inspiratie, inzichten en diepe dankbaarheid kwam ik thuis.
Het verlangen om met lotgenoten te praten was er. Ik wilde er over praten. Over de dood. Over zijn dood. Maar ook over het leven. Mijn leven. Er waren eindelijk verhelderende vragen. De woorden waren helend. Bewust en onbewust. De tranen lieten de spanning langzaam web ebben. Beetje voor beetje. Uur voor uur. Dag voor dag. De onrust werd rust.
De wijsheid, rust en kracht van Sandra inspireerde me om eerlijk naar mijn rouw te kijken. Mezelf omarmen. Kijken waar echt de pijn zit. En met compassie ermee zijn. Zijn. De kracht, creativiteit en humor van Astrid lieten mij inzien dat ik mijn leven zelf kleur kan geven. De chaos koesteren. Kijken naar nieuwe kansen. Ediths warme glimlach maakte me dat ik me meer dan welkom voelde. Ik mocht er zijn, met alles wat er op dat moment was. Zonder opsmuk. De gastvrouw Britta zorgde voor nieuwe inzichten. Uitwisseling. Warmte. Begrip. Samen zoeken. Warme kleuren. Warm huis. Letterlijk en figuurlijk. Een tuin waarin ruimte was voor rouw. De wilgenboog was troostend. De trollenboom zorgde voor hilariteit. Het ijzerhard wees we me de weg.
Als een blikseminslag viel zondag alles op z’n plek. Door het intuïtief schilderen, de intense gesprekken, de aandacht voor mijn binnenwereld en aandacht voor de natuur (en alles wat ik niet kon zien, maar wel kon voelen). Negen maanden heb je nodig om geboren te worden. Negen maanden had ik nodig om Theo te laten sterven. Dat was nu. Ik heb hem eindelijk vrij kunnen laten. Hij is nu naar het licht. De zorgen zijn voorbij. Alles wat ik nodig heb om verder te gaan, heb ik al bij me. Het is er al. Ik hoef alleen maar te vertrouwen op het leven. Ik heb hier nog een taak op aarde. Ik ga stralend naar huis. Ik ben vrij.
Dank voor Astrid, Sandra, Edith en Britta. Voor het niet schromen om mij de vragen te stellen waarnaar ik zo verlangde. Waardoor de rouw nu in rust verder kan gaan.
Samen delen - samen helen - missie geslaagd.
Sandra Rodenburg
Rouw retraite
Toen Astrid mij vertelde dat ze een rouwretraite in Limburg aan het organiseren was, raakte ik meteen enthousiast.
Op een prachtige locatie, Zentire geheten kwamen wij op vrijdagmiddag aan. We werden allerhartelijkst ontvangen door Britta, eigenaresse van Bewustwordingscentrum Zentire.
Tegelijkertijd met Astrid en arriveerde één van de deelnemers, Tineke ook. Tijdens de thee raakten we al snel in een diepgaand gesprek over onze ervaring met het verlies van onze dierbaren. Dit mooie gesprek werd voortgezet bij het heerlijke diner wat Britta ons voorschotelde.
Naast het hoofdgebouw van Zentire, wat organisch en met warme kleuren is vormgegeven, bevindt zich een prachtige tuin. Hierin bevinden zich een aantal appartementen.
Na een rustige nacht en een smakelijk uitgebreid ontbijt vertrokken wij gezamenlijk naar een nabij gelegen natuur gebied voor een wandeling. Edith een professioneel wandel coach begeleidde ons.
Ook hier weer volop gelegenheid om te delen en uit te wisselen over alles wat je in een rouw proces tegen komt.
Na een heerlijke lunch gingen wij intuïtief schilderen. Ik had hierin zelf de leiding en begon het schilderen met een geleide meditatie.
Het schilderen deden wij in stilte wat helpt om te blijven focussen.
Altijd heel fijn om met elkaar creatief bezig te zijn en na afloop elkaars werk te bekijken en te bespreken.
Aan het eind van de middag gingen wij, Astrid en ik weer naar huis.
Terugkijkend op een waardevol, liefdevol, helend en inspirerend werkend.
Met dank aan gastvrouw Britta, Astrid, Edith en Tineke.
Bij het intuïtief schilderen wordt met name het onderbewustzijn aangesproken. Hierdoor kunnen onbewuste thema's, gevoelens en gedachten aan het licht komen. Door deze in het bewustzijn te brengen wordt dit als verlichtend en helend ervaren.
Rouw retraite
Toen Astrid mij vertelde dat ze een rouwretraite in Limburg aan het organiseren was, raakte ik meteen enthousiast.
Op een prachtige locatie, Zentire geheten kwamen wij op vrijdagmiddag aan. We werden allerhartelijkst ontvangen door Britta, eigenaresse van Bewustwordingscentrum Zentire.
Tegelijkertijd met Astrid en arriveerde één van de deelnemers, Tineke ook. Tijdens de thee raakten we al snel in een diepgaand gesprek over onze ervaring met het verlies van onze dierbaren. Dit mooie gesprek werd voortgezet bij het heerlijke diner wat Britta ons voorschotelde.
Naast het hoofdgebouw van Zentire, wat organisch en met warme kleuren is vormgegeven, bevindt zich een prachtige tuin. Hierin bevinden zich een aantal appartementen.
Na een rustige nacht en een smakelijk uitgebreid ontbijt vertrokken wij gezamenlijk naar een nabij gelegen natuur gebied voor een wandeling. Edith een professioneel wandel coach begeleidde ons.
Ook hier weer volop gelegenheid om te delen en uit te wisselen over alles wat je in een rouw proces tegen komt.
Na een heerlijke lunch gingen wij intuïtief schilderen. Ik had hierin zelf de leiding en begon het schilderen met een geleide meditatie.
Het schilderen deden wij in stilte wat helpt om te blijven focussen.
Altijd heel fijn om met elkaar creatief bezig te zijn en na afloop elkaars werk te bekijken en te bespreken.
Aan het eind van de middag gingen wij, Astrid en ik weer naar huis.
Terugkijkend op een waardevol, liefdevol, helend en inspirerend werkend.
Met dank aan gastvrouw Britta, Astrid, Edith en Tineke.
Bij het intuïtief schilderen wordt met name het onderbewustzijn aangesproken. Hierdoor kunnen onbewuste thema's, gevoelens en gedachten aan het licht komen. Door deze in het bewustzijn te brengen wordt dit als verlichtend en helend ervaren.
